من صدای « هو » شنیدم ؟

می خواستم یک پست بلند بالا در مورد افتتاحیه المپیک پکن بنویسم و کل مراسم رو شرح بدم ، اما با توجه به اینکه چند روزی گذشته و به خاطر مشغله نتونستم این کارو بکنم،انجام این مهم رو به وبلاگ های ورزشی محول میکنم و فقط چند خطی در مورد رژه کاروان های ورزشی می نویسم:

_اولین کاروان طبق رسم المپیک کاروان یونان بود که خارج از ترتیب حروف الفبا به عنوان اولین کاروان وارد شد.

_کاروان اسرائیل بدون عکس العملی از طرف تماشاگران وارد شد اما پرچمدار این کاروان، پرچم این کشور جعلی رو به صورتی کاملا غیر طبیعی و نژاد پرستانه و نفرت انگیز می رقصاند.

_ ورود کاروان کم تعداد فلسطین با تشویق تماشاگران همراه شد. کاروان شش نفره فلسطین به غیر از پرچمدار آنها متشکل از دو زن و سه مرد بود که یکی در میان کنار هم حرکت میکردند و دستان یکدیگر رو گرفته و به نشانه پیروزی بالا برده بودند که صحنه ای تحسین برانگیز رو از ملت قهرمان فلسطین به نمایش گذاشتند.دیگر نکته قابل توجه این کاروان لباس مردانشان بود که پارچه ای مانند چفیه های خودمان داشت.

_کاروان قابل ذکر بعدی کاروان عراق بود که باز مورد تشویق تماشاگران قرار گرفت. گرچه این تشویق از سر ترحم می نمود اما به هر حال باعث دلگرمی این ملت می شود.

لازم به ذکر است به غیر از کاروان فلسطین و عراق که به طور خاص تشویق شدند، کاروان هایی مورد تشویق قرار گرفتند که یا تماشاگران بیشتری داشتند یا از ملل محبوب دنیا بودند. مانند کاروانهای هنگ کنگ، چین تایپه، چین ، آمریکا ، روسیه، ایتالیا و ...

_لباس کاروانها نمادی بود از فرهنگ و تمدن آن کشور ها. از لباس قبیله ای آفریقایی ها گرفته تا لباس های گشاد عربها و لباسهای زیبای کشور های اروپایی.

_و اما ایران! کاروان ایران با یک تصمیم سیاسی پرچم رو به هما حسینی داد تا نشان دهنده زن مسلمان ایرانی باشد. اما این خانم حسینی نمی توانست صد متر بدون عینک راه برود! یا اینکه ما هیچ شرکت کننده ی خانم دیگری نداشتیم که چند کیلو وزن کمتر از ایشان داشته باشد! نمی خوام متهم به ظاهر بینی شوم اما با مقایسه دویست و پنج پرچمدار کشورها به این نتیجه رسیدم که پرچم یا به قهرمان بلامنازع و نامی یک کشور داده می شود یا به یکی از ورزشکاران که از لحاظ بدنی و زیبایی نسبت به بقیه برتر باشد. چون اولین تصویری که از یک کاروان دیده می شود همان پرچمدار است که پیش ذهنیتی برای بینندگان ایجاد می کند.

ورود کاروان ایران و اعلام آن از طرف گویندگان ورزشگاه با هیاهویی از طرف تماشاگران همراه شد. من در اولین باری که صدا رو شنیدم شک کردم که صدای تشویق بود یا صدای «هو» کردن! اما برای بار دوم که این صحنه را دیدم تقریبا مطمئن شدم که صدای «هو» شنیدم!

کاروان ایران همیشه برخلاف دیگر کاروان ها خیلی آرام و بی نشاط وارد می شود که این به نوعی توهین به تماشاگران است. اما همان چند لبخند و چند دستی که برای تماشاگران تکان می خورد  بعد از صدای «هو» ی تماشاگران تقلیل رفت و چند ورزشکار عزیز کشورمان را دیدم که سرشان را پایین انداختند تا نتیجه دشمنی با دنیا را نبینند.

در مورد لباس کاروان هم نکته قبل ذکر پیشرفت آن نسبت به لباس سرمه ای تیره دوره قبل بود که به سبز روشن تغییر یافته بود اما ظاهرا طرح آن توسط یکی از دوزندگی های لباس داده شده بود تا توسط یک طراح لباس چون هیچ نشانی از فرهنگ و تمدن ایران در آن نبود.

_و آخرین نکته حضور چهره های سیاسی کشور ها برای استقبال از تیمهای کشورشان بود مانند بوش رئیس جمهور آمریکا، پوتین نخست وزیر روسیه، ایهوت اولمرت نخست وزیر اسرائیل،سارکوزی رئیس جمهور فرانسه، حامد کرزای رئیس جمهور افغانستان و شیوخ حاشیه خلیج فارس و دیگر چهره ها که در این میان جای استقبال کننده ای از ایران هم خالی بود.

+ امروز ورزش از سیاست، اقتصاد، فرهنگ و ... جدا نیست همانگونه که بیشترین ورزشکاران و بیشترین مدالها متعلق به کشورهای بزرگ صنعتی است و متاسفانه ایران در این زمینه هم از بسیاری از کشور های در حال توسعه عقب افتاده و حتی موفق به حفظ داشته های خود نیز نشده است.

به امید موفقیت ورزشکاران ایرانی در مسابقات المپیک و سایر میدانها.