درخت

توی تنهایی یک دشت بزرگ 

که مث غربت شب بی انتهاست 

یه درخت تن سیاه سر بلند 

آخرین درخت سبز سر پاست 

. 

.  

.

دانه را می کارند،همچون بارقه ای در ذهن، جوانه میزند و با تنی ضعیف به خاک سخت و سرد میزند. خاکی که از جنس سالها فرسایش و  نبرد زمانه با تحجر است. و چه ضجری می کشد جوانه ای کوچک در نبرد با خاک ،اما امید رسیدن به آفتاب است که او را به ادامه جنگ وامیدارد. بالاخره برخاک غلبه می کند و سرافراز سر بر می آورد و آفتاب ،آن عشق ازلی، را می بیند. آفتابی که به همه یکسان میتابد و مصداق عدالت است. 

اما این قانون جنگل است که جوانه ی تازه سبز شده را به نزاع می طلبد. درختان سر به فلک کشیده که سالها جنگل را جولانگاه خود می بینند، جوانه ای دیگر را بر نمیتابند و نمی گذارند آفتاب به نهال جوان تازه سبز شده برسد. اما نهالی که امید آفتاب دارد و از ریشه ای به اعماق فکر تغذیه می کند از رشد باز نمی ایستد و قد می کشد و هر روز شاخ و برگش بیشتر می شود. کم کم سر به فلک میکشد و تنومندترین و بلند ترین درخت جنگل می شود. آنچنان پر هیبت میشمود که از تمام جنگل فقط این درخت پیداست. با هزاران هزار برگ سبز و امیدوار که سر به آسمان امید می سایند و امیدوار دیدن عدالتند. اما باز روزگار اینهمه امید و سبزی را بر نمی تابد و تبر دست می گیرد تا به جرم مقاومت در برابر جبر جنگل، درخت را بیاندازد. 

برای انداختن درخت شاخ و برگ آن را می زند، غافل از اینکه با اینکار ریشه های درخت قویتر و  عمیق تر می شود و با هر ضربه دانه های این درخت سرسخت پراکنده تر میشود و درخت های بیشتری از آن خواهد روببد

.  

.

. 

 تو بزن تبر بزن